Okulun en can sıkıcı tarafıyla tanıştım.
Beyin yanması dedikleri kavramı algılamış olduğuma hiç sevinemiyorum nedense..
24 Kasım 2011 Perşembe
TİYATRO TARHİ VE KURAMI
Gecemi gündüzüme kattım ve kuramı hatim ettim.
BATI ve DOĞU TİYATRO GELENEĞİ
TAKLİT-EYLEM-TOPLUCA KATILIM
İLKEL TOPLUMUN ÖZELLİKLERİ
MYTHLER
BÜYÜ-MASKE-DANS
TİYATRO SANATININ DOĞUŞU ve KAYNAĞI
- DANS KURAMI
- TAKLİT KURAMI
- HİKAYE KURAMI
- ÇATIŞMA KURAMI*
- RİTÜELİZM KURAMI**
- KENOSİS,
- PLEROSİS
- ÇİLE ÇEKME
- ARINMA
- GÜÇLENDİRME
- KUTLAMA
RİTÜELDEN TİYATROYA GEÇİŞ
MEZOPOTAMYA'DA TANRI TAMMUZ
ESKİ MISIR'DA TANRI OSİRİS
ANADOLU'DA TANRI ATTİS
TİRANLAR
DİONYSOS ŞENLİKLERİ
- KÜÇÜK DİONYSİA
- ANTHESTERİA
- LENAİA
- BÜYÜK DİONYSİA
YEDİ BİLGE ÖĞÜTLERİ
SOFOKLES
SOFİSTLER
20 Kasım 2011 Pazar
Ne için geldik Nereye doğru gdiyoruz
Kendime öğretmem gereken birton ders olduğunu biliyorum.Yaşadığım herşeyin.Hatta yaşadığım demek istemiyorum.Yaşamak istediğim-seçtiğim herşeyin bana bir sonuç çıkaracağını biliyorum.Zaten asıl soru şu.
Bunların hepsini bilerek yaşıyorsam neden ÜZÜLÜYORUM ya da neden SEVİNİYORUM ? Ya da bazen neden HATA YAPTIM diyorum?
Birçok cevap cazip geliyor olsa bile.İç sesim
Kendini dinlerken bazen kulaklarını kapatıyorsun Melisa.Yapmamış gibi,ilk defa görüyormuş gbi.Hatta bazen sonunu hiç düşünmemiş gibi davranmak seni kolay yoldan uzaklaştırıyor.Uzaklaştıkça karşıına çıkıyor olsa bile ona da bir çözüm bulursun sen.
İşte içimdeki şeytan.
Beni kendime yalan söylerken bile dinleyip,cezamı "yaşayarak ve kaybederek" öğrenmeye iten bir melek de var.
Ama nerde..İkisini de kaybettim.
Bana yol gösteren mantığımı da,yol değiştirten kalbimi de.
Hatta bazı konuda kural ve kanunlarımı da
kaybettim.
Kendime öğretmem gereken birton ders olduğunu biliyorum.Yaşadığım herşeyin.Hatta yaşadığım demek istemiyorum.Yaşamak istediğim-seçtiğim herşeyin bana bir sonuç çıkaracağını biliyorum.Zaten asıl soru şu.
Bunların hepsini bilerek yaşıyorsam neden ÜZÜLÜYORUM ya da neden SEVİNİYORUM ? Ya da bazen neden HATA YAPTIM diyorum?
Birçok cevap cazip geliyor olsa bile.İç sesim
Kendini dinlerken bazen kulaklarını kapatıyorsun Melisa.Yapmamış gibi,ilk defa görüyormuş gbi.Hatta bazen sonunu hiç düşünmemiş gibi davranmak seni kolay yoldan uzaklaştırıyor.Uzaklaştıkça karşıına çıkıyor olsa bile ona da bir çözüm bulursun sen.
İşte içimdeki şeytan.
Beni kendime yalan söylerken bile dinleyip,cezamı "yaşayarak ve kaybederek" öğrenmeye iten bir melek de var.
Ama nerde..İkisini de kaybettim.
Bana yol gösteren mantığımı da,yol değiştirten kalbimi de.
Hatta bazı konuda kural ve kanunlarımı da
kaybettim.
10 Ekim 2011 Pazartesi
21 Eylül 2011 Çarşamba
katlanarak çözülüyor terkedilmiş bahçelerdeki
kuyular; oralardaki çocuk ölüleri - ölü gürültüleri,
bakın ben herkesi öldürmedim
hatta sevmedim ceddime bıçak çekmeyen hiç kimseyi
şimdi tam vaktidir, söylemeliyim o
ötekim'den nefret eden insanlara ezberlettiğim
ezberlettikçe kirlettiğim cümleyi:
çok ayıp bir şey mutluluk
Gülünesi aşklar-Milan Kundera
“ gövde rastlantısal ve kişisel olmayan bir şeydir ; ödünç alınan hazır giysi gibi birşeydir. bunu kendine bin bir biçimde yineleyip duruyor ama böyle hissetmeyi başaramıyordu. şu ruh ve gövde ikiliği ona yabancıydı. gövdesiyle o denli bir aradaydı ki onu kaygı duymadan hissedemiyordu.”
10 Ağustos 2011 Çarşamba
Benim adım Yunus Emre.Uyandım.Penceremden güneş gelmiyordu.En son gözlerimi kapatmaya karar verdiğimde önümde hala beni bekleyen yarım viskim ve onu öldürmemi bekleyen bir sigaram vardı.İkisinden de elimi çekip olduğum gibi yatağıma uzandım.'Yatağım' ? Aslında hiçbir zaman yatağım olmadı.Uykuma yenik düştüğüm her yer yatağım olabilirdi.Kendimi savunmasız hissettiğim her yer 'yuvam'..
Yastığa boğuldu kafam..Düşünceleri susturmaya çalıştım.Yanımda yatan güzel bir vücud,rüya görürken elimi bacakları arasında gezintiye çıkarabileceğim bir kadın..Susmadı düşünceler,devam ettiler kemirmeye alkolden git gide siyahlaşan ciğerlerimi..Kulaklarımı kapattım iki elimle.O da öyle yapmıştı..İki elini koymuştu kulaklarıma sevişirken..Dışardaki hayat gürültüsünden,annesinin mutsuzluğundan,annemin söylenişlerinden,insanların önemsemeyişlerinden kaçmak için..Sevişirken hiçbirini duyamayacak kadar onunla sağır olmamı ister gibiydi.Hemen ellerimi çektim başımdan ve yastığıma sarıldım.Yalnızlığıma sarıldım.O kadar acınası haldeydim ki yalnızlığıma bile bağlandım kendimle başbaşa kalmamak için.
Beni bekleyen yeni koskoca gün.Bir sigara yaktım.Gün doğmuş,yaşamıştı dolu dolu.Sigaram bittiğinde yorulmaya başlamıştı güneş ve isteksizce battı sol taraflarda biyerlerde.Gittiğinden beri,yürüyorum bol bol.Yaşama doğru..Güneşin izini takip ediyorum.Ay doğuyor,ben boğuluyorum.Aslında o'na yaklaşıyorum.Geriye koşuyorum.Yine o'na çarpıyorum.Hareket edemiyorum.Etrafımda dolanıyor.Ellerim kitlendi,dokunamıyorum.Karşımda biraz daha büyüyor,güzel bir kadına dönüşüyor,izleyemiyorum,gözlerim kamaşıyor..Ağlıyor biraz gözlerime bakıp.Silemiyorum gözyaşlarını, kalbime ağlıyorum.Göğsüm ıslandı.Biraz daha içki içmeliyim diyip sıyrıldım beni o'na götüren Ay'ın kusursuzluğundan..26 Temmuz 2011 Salı
Come away with me..
 |
| Come away with me in the night Come away with me And I will write you a song Come away with me on a bus Come away where they can't tempt us With their lies I want to walk with you On a cloudy day In fields where the yellow grass grows knee-high So won't you try to come Come away with me and we'll kiss On a mountaintop Come away with me And I'll never stop loving you And I want to wake up with the rain Falling on a tin roof While I'm safe there in your arms So all I ask is for you To come away with me in the night Come away with me |
Tatilin sonuna geldik.
Bu yaz beni yordu..
Bu yaz beni büyüttü.
Bu yaz beni çocukluğuma da döndürdü..
Uyudum,uyandım.. Koca bir rüyadan çıkamadan kabusun içine daldım
Ellerimi çektim,sımsıkı tuttuğum ellerimi..
Bu yaz çoğunlukla vazgeçtim.
Kaybettikçe kazanarak öğrendim.
Geçen yaz fısıldadığı gibi kulağıma, "kaybettiğinde kazanırsın"
Aynı hissi yaşıyormuşum aslında ben her yaz
Her güneşle doğup hiç batmıyormuşum aslında
Biraz kafa karışıklığı,biraz çaresizlik.
Tüm teşekkürlerim,beni bana döndüren bu dengesiz yaz'a...
25 Temmuz 2011 Pazartesi
ILDIR
Issız gibi görünen ama aslında herkesin bir gün yolunun düştüğü..Kendi halinde,sakin,köylülerin yarınlarını düşünmediği bir yer gibi aslında..
İçinde bambaşka bir yaşantı,bambaşka bir kültür,bambaşka bir geçmiş var..
Farklı bir tat bırakıyor ağzınızda Ildır..
Bir yıl boyunca birleşemediğim dostlarımla bu köyde bir araya gelebildim.Şehirin kalabalığında ve aceleliğinde alamamışız aslında hiç keyif.Bu yerde, deniz kenarında içkilerimizle sarmaş dolaş bir şekilde çıkardık bütün bir yılın yorgunluğunu..
Aynadan kendinizi görün,ve Ildır'ın dokusunu hissedin diye bu fotoğrafı sunuyorum huzurlarınıza
22 Temmuz 2011 Cuma
soren kierkegaard
"parmağımı varoluşa batırıyorum - hiçbir şey kokmuyor. neredeyim? dünya denilen bu şey nedir? beni buraya kandıran ve şimdi burada bırakan kimdir? dünyaya nasıl geldim? niçin bana danışılmadı?" |
vazgeçtim
şiirlerimi yakmaktan vazgeçtim
senden sözetmeyi özlüyorum yalnızca
birbirimizi öldürmek için verdiğimiz söz, karşılıklı yemin
kimseye söylemedim
kimseye de söylemeyeceğim!
hep bir bukalemunu
ölümle yer değiştirmek için yaşadım ben...
gün oldu sarıdan tiksindim, ottan ürktüm
zamanı geldi içimde
burnu kanayan bir lise öğrencisi yarattım
ne kadar hırpalarsan hırpala bedenini
bir canı kendinden silkip atamazsın
insanı adaletle
aşkı herhangi bir çocukla değiştirmek için yaşadım..
birbirimizi tanıdığımızı kimseye söylemedim senden sözetmeyi özlüyorum yalnızca
birbirimizi öldürmek için verdiğimiz söz, karşılıklı yemin
kimseye söylemedim
kimseye de söylemeyeceğim!
hep bir bukalemunu
ölümle yer değiştirmek için yaşadım ben...
gün oldu sarıdan tiksindim, ottan ürktüm
zamanı geldi içimde
burnu kanayan bir lise öğrencisi yarattım
ne kadar hırpalarsan hırpala bedenini
bir canı kendinden silkip atamazsın
insanı adaletle
aşkı herhangi bir çocukla değiştirmek için yaşadım..
söylemeyeceğim de kimseye!
çocuk bahçelerinde intiharı düşünmek de artık yasaktı
seni seviyordum ve ..
BEN,BU YAZI SERİN GEÇER SANMIŞTIM
Ben, bu yaz serin geçer sanmıştım. Uzun zamandır konuşmayı unutmak, hiç bir şeyi bilmemek, yalnızca, evet yalnızca gece yarısı edilebilecek bir telefonla uyanıp, eski, çok eski bir arkadaşın sesini duymak istemiştim. Galiba, en büyük hatalarımdan biriydi bu. Ses ne kadarını anlatabilir ki bir insanın: görmeden, dokunamadan, ansızın kapatarak avcunu, bir kelebeği orda hapsetmek gibi bir şey olmalı. Oysa ağrılı yaralarım, ‘janti’ taklalarım, hububata dönüşmüş yanlarım vardı. Oysa ben, bu yaz serin geçer ve sessiz kalmayı tercih ederek, evimde, odamda, fallar açarım, belki biraz müzik dinler, ağlarım diye ummuştum. Hatırdan hiç çıkmayan yüzlerin hiç çıkmayacak fallarını açarım, bir parça tarihe geçerim diye ümit etmiştim. Ama olmadı. Olmadı işte, savruldum. Şaşkın çocuğun elindeki patlak, şapşal balon gibi, muhit itibarını yitirmiş delikanlı gibi, kalakaldım. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bu ne sancılı bir telaş benim için; bedenimden mahrumum. Onlar önemsemesinler, hatta alay etmeleri bile mümkün ve belki böylesi daha yıpratıcı, daha bir mazlum kılıcı. Oysa neleri özlemiştim, ne şahane hisler beslemiştim. Oh, artık çok geç? ! Onlara söylemek için şarkılar, okumak için şiirler, anlatmak için çok kaliteli seks fıkraları ezberlemiştim günlerce; ben, bu yazı serin geçer sanmıştım. Alev alev. Her yer alevler içersinde; ve ben, bu korkunç yangında çatıya kaçacak gücü bile kalmamış bir kötürüm gibi, tekerlekli sandalyemde havanın her zaman olduğundan daha çabuk ve daha fazla kararmasını, damların hesapsız kediler ve matematisyen martılarla dolmasını bekliyorum şimdi. Aşk, beni ünlü yapar sanmıştım! Neleri özlemiştim, ne mükemmel hisler beslemiştim: çıt çıkarmadan çekildiler, hükmen yenildik. Kaybolanları da gördüm. Samimi söylüyorum, hem de çok yakından gördüm. Kendi aralarında konuşuyorlardı. O mesafede gidip gelen bir nefes topluluğu, ağızdan kulaklara musikisi noksan bir söz kümesi taşıyordu. Bu kümeste tek tavuk da bendim! Ah, bir parça ağlarım diye ummuştum. Nafile! Olmadı velhasıl. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bütün bütün boğuldum. Karaya da vuramam / vuramam. Neden benden söz ettiler kısaca. Neden dolaştım bir serseri kurşun gibi oradan oraya. Oradan oraya ve kime götürüyordum parklardan topladığım oksijen oranı yüksek çiçekleri. Kim koklamaya cesaret edecekti, kim onları alıp bir vazoya yerleştirecek kadar kendini tanıyordu, bana inanıyordu, beni seviyordu, mıncıklıyordu, kolluyordu... hiç. Hiç kimse. Bunu da biliyorum. Buna da erdim. Bir kere, en başta sezmiştim yanılacağımı... İlkin, telefon defterimi attım. Sonra fotoğraflar, ah çok hoş, elbette o mükemmel fotoğraflar. Renk renk, çeşit çeşit, insan insan, düşman düşman fotoğraflar. Topluca otururken, içki içerken, hususi sevdaların o “sözü geçmese iyi olacak, mayonez alır mıydın” tipindeki sohbetlerinde çekilmiş, arşivlenmiş, çerçevelenmiş fotoğraflar! Deklanşöre basanın, karşısındaki topluluk içinde olamayışının da hüznünü, burukluğunu taşıyan o canım fotoğraflar! Kestim kendimi. Kestim kendimi, çıkarttım fotoğraflardan.Şimdi o fotoğraflardaki o insanlar bensiz, ben zaten mekansız, yurtsuz, huysuz ve savruk, anne tarafından serseri, baba tarafından alkolik, ölmüş ve yarı diri bir adamım. Olmadı işte. Artık her şeyi biliyorum. Bağırsam çağırsam, “Ne bağrıyon lan bu saatte lavuk, manyak mısın? ! ” diye karşılık verecek bir yabancı bile yok. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Romantizme kızıyorlardı. Evet, onlar da gözyaşlarını bir sır gibi saklamayı erdem sayanlardandılar. Kollarımda kör jilet yaraları, mutfakta üç haftalık bulaşık, ciğerimde dışarı atılması kasten unutulmuş bir miktar esrar dumanı, kulaklarımda fış fış kayıkçının ilk iki mısrası, gidilmesi gereken ülkeler, kalınması gereken oteller var aslında. Godot’yum desem, bekleyenim olmaz! Acayip bunalımdayım. Sevmiyorum bu tür hijyenik cümleler kurmayı. “Artık” kelimesini kullanmaktan nasıl da sıkıldım. “Dert yanmak” fiiliyle başım uzun zamandır dertte! ... Gecenin bu yarısında... Gece Yarısı Edilebilecek Bir Telefon! Evet, aslında ben yalnızca buna değinecektim. Hatta sabaha karşı... Kafanı.iktiysem kusura bakma, özürdilerim, eğer, rahatsız...ediyorsam...eğer...
Sen... Peki sen benim telefon numaramı hatırlıyor musun hala!
Ben, bu yaz serin geçer sanmıştım. Uzun zamandır konuşmayı unutmak, hiç bir şeyi bilmemek, yalnızca, evet yalnızca gece yarısı edilebilecek bir telefonla uyanıp, eski, çok eski bir arkadaşın sesini duymak istemiştim. Galiba, en büyük hatalarımdan biriydi bu. Ses ne kadarını anlatabilir ki bir insanın: görmeden, dokunamadan, ansızın kapatarak avcunu, bir kelebeği orda hapsetmek gibi bir şey olmalı. Oysa ağrılı yaralarım, ‘janti’ taklalarım, hububata dönüşmüş yanlarım vardı. Oysa ben, bu yaz serin geçer ve sessiz kalmayı tercih ederek, evimde, odamda, fallar açarım, belki biraz müzik dinler, ağlarım diye ummuştum. Hatırdan hiç çıkmayan yüzlerin hiç çıkmayacak fallarını açarım, bir parça tarihe geçerim diye ümit etmiştim. Ama olmadı. Olmadı işte, savruldum. Şaşkın çocuğun elindeki patlak, şapşal balon gibi, muhit itibarını yitirmiş delikanlı gibi, kalakaldım. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bu ne sancılı bir telaş benim için; bedenimden mahrumum. Onlar önemsemesinler, hatta alay etmeleri bile mümkün ve belki böylesi daha yıpratıcı, daha bir mazlum kılıcı. Oysa neleri özlemiştim, ne şahane hisler beslemiştim. Oh, artık çok geç? ! Onlara söylemek için şarkılar, okumak için şiirler, anlatmak için çok kaliteli seks fıkraları ezberlemiştim günlerce; ben, bu yazı serin geçer sanmıştım. Alev alev. Her yer alevler içersinde; ve ben, bu korkunç yangında çatıya kaçacak gücü bile kalmamış bir kötürüm gibi, tekerlekli sandalyemde havanın her zaman olduğundan daha çabuk ve daha fazla kararmasını, damların hesapsız kediler ve matematisyen martılarla dolmasını bekliyorum şimdi. Aşk, beni ünlü yapar sanmıştım! Neleri özlemiştim, ne mükemmel hisler beslemiştim: çıt çıkarmadan çekildiler, hükmen yenildik. Kaybolanları da gördüm. Samimi söylüyorum, hem de çok yakından gördüm. Kendi aralarında konuşuyorlardı. O mesafede gidip gelen bir nefes topluluğu, ağızdan kulaklara musikisi noksan bir söz kümesi taşıyordu. Bu kümeste tek tavuk da bendim! Ah, bir parça ağlarım diye ummuştum. Nafile! Olmadı velhasıl. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bütün bütün boğuldum. Karaya da vuramam / vuramam. Neden benden söz ettiler kısaca. Neden dolaştım bir serseri kurşun gibi oradan oraya. Oradan oraya ve kime götürüyordum parklardan topladığım oksijen oranı yüksek çiçekleri. Kim koklamaya cesaret edecekti, kim onları alıp bir vazoya yerleştirecek kadar kendini tanıyordu, bana inanıyordu, beni seviyordu, mıncıklıyordu, kolluyordu... hiç. Hiç kimse. Bunu da biliyorum. Buna da erdim. Bir kere, en başta sezmiştim yanılacağımı... İlkin, telefon defterimi attım. Sonra fotoğraflar, ah çok hoş, elbette o mükemmel fotoğraflar. Renk renk, çeşit çeşit, insan insan, düşman düşman fotoğraflar. Topluca otururken, içki içerken, hususi sevdaların o “sözü geçmese iyi olacak, mayonez alır mıydın” tipindeki sohbetlerinde çekilmiş, arşivlenmiş, çerçevelenmiş fotoğraflar! Deklanşöre basanın, karşısındaki topluluk içinde olamayışının da hüznünü, burukluğunu taşıyan o canım fotoğraflar! Kestim kendimi. Kestim kendimi, çıkarttım fotoğraflardan.Şimdi o fotoğraflardaki o insanlar bensiz, ben zaten mekansız, yurtsuz, huysuz ve savruk, anne tarafından serseri, baba tarafından alkolik, ölmüş ve yarı diri bir adamım. Olmadı işte. Artık her şeyi biliyorum. Bağırsam çağırsam, “Ne bağrıyon lan bu saatte lavuk, manyak mısın? ! ” diye karşılık verecek bir yabancı bile yok. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Romantizme kızıyorlardı. Evet, onlar da gözyaşlarını bir sır gibi saklamayı erdem sayanlardandılar. Kollarımda kör jilet yaraları, mutfakta üç haftalık bulaşık, ciğerimde dışarı atılması kasten unutulmuş bir miktar esrar dumanı, kulaklarımda fış fış kayıkçının ilk iki mısrası, gidilmesi gereken ülkeler, kalınması gereken oteller var aslında. Godot’yum desem, bekleyenim olmaz! Acayip bunalımdayım. Sevmiyorum bu tür hijyenik cümleler kurmayı. “Artık” kelimesini kullanmaktan nasıl da sıkıldım. “Dert yanmak” fiiliyle başım uzun zamandır dertte! ... Gecenin bu yarısında... Gece Yarısı Edilebilecek Bir Telefon! Evet, aslında ben yalnızca buna değinecektim. Hatta sabaha karşı... Kafanı.iktiysem kusura bakma, özürdilerim, eğer, rahatsız...ediyorsam...eğer...
Sen... Peki sen benim telefon numaramı hatırlıyor musun hala!
Yap-Boz
Uyku
Aşk
Pişmanlık
Kaygı
Acı.
En fazla da acı..
Sigara
Bi tane daha sigara
Daha çok sigara
Müzik
Can acıtanından..
Hissettiğim çoğu duyguları dile getirememe hali söz konusu üzerimde.Yapışıyor kelimeler sıyrılamıyorum.Cümle haline getirip kıçına tekmeyi basamıyorum.
Sızlıyor ya için bazen,hemen o an gözlerinden karışıveriyor toprağa yaşlar.Sızladıkça bağırasın ağlayasın geliyor ya,gitmek oluyor ya hep dilinde..Bitsin oluyor noktası sessiz bir haykırış halinde.
Nasıl oldu bunların hepsi.
Nasıl kaçtım senden.
Ne koydum ki yerine ben?
Acıtıyor içimi kapatmıyor,damlıyor kanlar.Senin yerine..Akıyor günden güne.
Nasıl bir zehirsin sen
Beni öldürdüğünü kimseye söylemeyeceğim
Aşk
Pişmanlık
Kaygı
Acı.
En fazla da acı..
Sigara
Bi tane daha sigara
Daha çok sigara
Müzik
Can acıtanından..
Hissettiğim çoğu duyguları dile getirememe hali söz konusu üzerimde.Yapışıyor kelimeler sıyrılamıyorum.Cümle haline getirip kıçına tekmeyi basamıyorum.
Sızlıyor ya için bazen,hemen o an gözlerinden karışıveriyor toprağa yaşlar.Sızladıkça bağırasın ağlayasın geliyor ya,gitmek oluyor ya hep dilinde..Bitsin oluyor noktası sessiz bir haykırış halinde.
Nasıl oldu bunların hepsi.
Nasıl kaçtım senden.
Ne koydum ki yerine ben?
Acıtıyor içimi kapatmıyor,damlıyor kanlar.Senin yerine..Akıyor günden güne.
Nasıl bir zehirsin sen
Beni öldürdüğünü kimseye söylemeyeceğim
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)